Środa w Oktawie Wielkanocy
50. POZWOLIĆ SOBIE POMÓC

1. W drodze do Emaus. Jezus żyje i znajduje się przy nas.
2. Trwać przy Chrystusie. Cnota wierności. Wierność w drobnych rzeczach.
3. Cnota wierności powinna kształtować wszystkie aspekty życia chrześcijanina.

50.1 Ewangelia dzisiejszej Mszy świętej (Łk 24, 13-35) przedstawia nam inne ukazanie się Jezusa wieczorem w dniu Paschy.

Dwaj uczniowie zdążają do wsi Emaus, utraciwszy wszelką nadzieję, ponieważ Chrystus, w którym złożyli cały sens swego życia, umarł. Pan dołącza do nich, jak gdyby sam był w drodze, i idzie razem z nimi, a oni Go nie rozpoznają. Rozmowa ich jest urywana, są bowiem w drodze. Rozmawiają o swoich zmartwieniach: o tym, co stało się w Jerozolimie, o śmierci Jezusa z Nazaretu. Ukrzyżowanie Pana stanowiło ciężką próbę dla nadziei tych wszystkich, którzy uważali się za Jego uczniów i którzy w takim czy innym stopniu złożyli w Nim swoją ufność. Wszystko potoczyło się bardzo szybko, więc jeszcze nie odzyskali równowagi po tym, co widzieli.

Powracający do wsi po święcie Paschy w Jerozolimie są pełni olbrzymiego smutku, rozpaczy i konsternacji: „A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela” - powiadają. Mówią o Jezusie jak o jakiejś minionej rzeczywistości: o Jezusie Nazarejczyku, który był prorokiem potężnym. Co za kontrast... Mówią „który był!”, a przecież mają Go u swego boku. Pan idzie wraz z nimi, dociekając powodów ich smutku!

„Który był” – powiadają. Gdybyśmy sami dokonali szczerego rachunku sumienia, uważnie zastanowili się nad swoim smutkiem, zniechęceniem, zmęczeniem życiowym, zobaczylibyśmy wyraźny związek z tym fragmentem Ewangelii. Stwierdzilibyśmy, że bezwiednie także mówimy: „Jezus był...”, „Jezus powiedział...”, ponieważ zapominamy, że tak jak w drodze do Emaus Jezus znajduje się przy nas. To odkrycie ożywia naszą wiarę, wskrzesza nadzieję, wskazuje na Chrystusa jako na stale obecną w naszym życiu radość. Jezus chce, Jezus pragnie, Jezus mówi, Jezus poleca, teraz, właśnie w tej chwili. Jezus żyje.

Ludzie ci znali obietnicę Chrystusa, że trzeciego dnia zmartwychwstanie. Rano słyszeli orędzie kobiet, które zobaczyły pusty grób i aniołów. Mogli więc ożywić swoją wiarę i nadzieję, a jednak mówią o Jezusie jak o kimś, kto przeminął, jak o straconej szansie. Stanowią żywy obraz zniechęcenia i zwątpienia.

Sam Chrystus, którego z początku nie rozpoznają, ale którego towarzystwo i słowa akceptują wyjaśnia im niezrozumiałe wydarzenia w świetle Pism. Z cierpliwością przywraca im wiarę i nadzieję. Odzyskują więc radość i miłość: „Czy serce nasze nie pałało w nas – powiedzą później, – kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” (Łk 24, 32).

Być może również my w obliczu wad, których nie potrafimy wykorzenić, w obliczu trudności, które wydają się nam nie do przezwyciężenia, odczuwamy zniechęcenie i brak nadziei. Jeżeli w takich sytuacjach pozwolimy sobie pomóc, Jezus sprawi, że nie oddalimy się od niego. Być może szczerość w kierownictwie duchowym pozwoli nam na nowo zobaczyć Pana. Wraz z Nim przychodzi zawsze radość i pragnienie rozpoczęcia naszych starań na nowo, jak dawniej: W tej samej godzinie zabrali się i wrócili do Jeruzalem... Ale jest rzeczą konieczną, abyśmy pozwolili sobie pomóc, byśmy z pokorą i rozwagą przyjmowali rady.

50.2 Nadzieja jest cnotą podróżnika, który, podobnie jak my, jeszcze nie dotarł do celu, lecz wie, że zawsze znajdzie środki, by być wiernym Panu i wytrwać w otrzymanym powołaniu, w wypełnianiu obowiązków. Dlatego powinniśmy być czujni, by nie przeoczyć Chrystusa, który podchodzi do nas podczas naszych zajęć . „(…) Nadzieja skłania nas do uczepienia się ze wszystkich sił tej mocnej ręki, którą Bóg stale do nas wyciąga, abyśmy nie stracili z oczu perspektywy nadprzyrodzonej, zwłaszcza kiedy burzą się namiętności, chcąc nas niejako uwięzić w ciasnocie naszego egoizmu, albo kiedy dziecięca próżność każe nam myśleć, że jesteśmy pępkiem wszechświata. Żyję w przekonaniu, że nigdy niczego nie osiągnę bez spoglądania ku górze, bez Jezusa. I wiem, że siła, która pozwala mi zwyciężyć siebie samego i odnieść zwycięstwo, rodzi się z powtarzania tego okrzyku: Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia (Flp 4, 13), który wyraża niezawodną obietnicę Boga, iż nie opuści swych dzieci, jeżeli dzieci Go nie opuszczą”[1].

W Ewangeliach Pan często mówi o wierności: stawia nam za przykład sługę wiernego i roztropnego, sługę dobrego i wiernego w drobnych rzeczach, wiernego włodarza. Idea wierności przenika chrześcijaństwo tak dogłębnie, że na określenie uczniów Chrystusa używa się słowa „wierni”.

Wytrwałości przeciwstawia się niestałość, która w obliczu trudności i pokus skłania do łatwego zaprzestania czynienia dobra, do zejścia obranej drogi. Wśród najczęstszych przeszkód uniemożliwiających wierną wytrwałość wymienia się pychę, która przyćmiewa samą podstawę wierności i osłabia wolę do walki z trudnościami i pokusami. Bez pokory wytrwałość staje się słaba i krucha. Wierność wobec podjętych zobowiązań mogą utrudniać także ludzie z naszego otoczenia, osoby, które powinny być przykładem, a nim nie są. Dają tym samym do zrozumienia, że bycie wiernym nie jest dla nich podstawową wartością.

Źródłem niewierności może być zaniedbanie walki w drobnych rzeczach. Sam Pan powiedział nam: Kto w bardzo małej sprawie jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny (Łk 16, 10). Chrześcijanin, który dba o najdrobniejsze obowiązki w swojej pracy zawodowej, dba o punktualność i porządek, tym samym walczy o trwanie w obecności Bożej. Kto w sposób naturalny strzeże swoich zmysłów, jak małżonek wierny swej żonie lub uczeń, który codziennie odrabia swoje lekcje, to znajduje się na dobrej drodze, żeby nie zawieść, gdy obowiązki będą wymagały autentycznego bohaterstwa.

Wierność do końca życia wymaga wierności w drobnych rzeczach każdego dnia i umiejętności rozpoczynania od nowa, gdy z powodu słabości zboczyło się z drogi. Wytrwanie we własnym powołaniu oznacza odpowiedź Bogu, nawet wtedy, gdy nie brakuje przeszkód i trudności lub odosobnionych przypadków tchórzostwa i upadku. Wezwanie Chrystusa wymaga stanowczej odpowiedzi i równocześnie głębokiego wniknięcia w sens Krzyża oraz zrozumienia wielkości i wymogów własnego powołania.

50.3 Cnota wierności powinna kształtować wszystkie przejawy życia chrześcijanina: stosunek do Boga, Kościoła, bliźniego. Powinna się wyrażać w pracy, w pełnieniu obowiązków swego stanu i wobec samego siebie. Człowiek jest wierny pod każdym względem, kiedy pozostaje wierny swemu powołaniu, a z tej wierności wobec Pana wywodzi się, i do niej się sprowadza, wierność wobec wszystkich prawdziwych zobowiązań. Zatem niewierność wobec powołania danego nam przez Pana oznacza niewierność we wszystkim. Gdy naruszamy wierność wobec Pana, wszystko ulega rozbiciu. W swoim miłosierdziu jednak Bóg może wszystkiemu zaradzić, jeżeli się Go o to pokornie prosi.

Sam Bóg ustawicznie podtrzymuje naszą wierność i jest wyrozumiały wobec ludzkich słabości, wad i pomyłek. Jeśli jesteśmy szczerzy i pragniemy walczyć, gotów jest udzielić nam swoich łask, żebyśmy mogli nadal żyć zgodnie z Jego nauką, jak uczniowie z Emaus. W obliczu pozornych niepowodzeń, o ile takie się zdarzyły, powinniśmy pamiętać, że Bogu bardziej podoba się ciągły wysiłek i walka niż jednorazowy sukces.

Jeżeli z pomocą Bożą wytrwamy w drobnych rzeczach, na końcu życia usłyszymy słowa Pana: Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana! (Mt 25, 21-23). Jest bardzo możliwe, że również my napotkamy ludzi, którzy utracili nadprzyrodzony sens życia. Powinniśmy doprowadzić ich w imię Boże do światła i nadziei. Wielka jest bowiem oziębłość i ciemność w świecie, a apostolskim zadaniem chrześcijanina jest kontynuowanie posłannictwa Jezusa wśród ludzi, którzy Go otaczają.

Na koniec naszej modlitwy powiedzmy Jezusowi: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi. Pozostań z nami, Panie, gdyż bez Ciebie wszystko jest ciemnością, a nasze życie wydaje się bez sensu. Bez Ciebie chodzimy zabłąkani. Z Tobą natomiast wszystko odzyskuje sens: nawet śmierć. Mane nobiscum, quoniam advesperascit et inclinatus est iam dies. Zostań z nami, Panie, przypominaj nam zawsze o rzeczach istotnych dla naszej życia, pomóż nam być wiernymi i z uwagą słuchać mądrych rad. „«Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi...» Skuteczna była modlitwa Kleofasa i jego towarzysza. - Jaka byłaby szkoda, gdybyśmy ty i ja nie potrafili «zatrzymać» Jezusa, który przechodzi! Jaki byłby smutek, gdybyśmy nie poprosili Go, aby pozostał!”[2].

Francisco Fernandez Carvajal. "Rozmowy z Bogiem".