18. MATKI BOSKIEJ Z LOURDES*
WSPOMNIENIE

1. Objawienia w grocie. Najświętsza Maryja Panna – Salus infirmorum.
              2. Znaczenie choroby i cierpienia.
              3. Uświęcanie cierpienia. Uciekanie się do Matki Bożej.

18.1 Cztery lata po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, w grocie w pobliżu Lourdes czternastoletniej dziewczynie, Bernardecie Soubirous, objawiła się Najświętsza Maryja Panna. Pani była tak piękna, iż nie można było Jej opisać - opowiadała Święta[1]. Kiedy po upływie kilku lat artysta, który wyrzeźbił figurkę do groty, zapytał Bernardetę, czy jego dzieło przedstawiające Najświętszą Pannę podobne jest do Matki Bożej z objawienia, ta z wielką naiwnością i prostotą odpowiedziała: „O, nie, panie, bynajmniej! W niczym nie jest podobna!" Najświętsza Maryja Panna jest zawsze najpiękniejsza.

Objawienia trwały jeszcze przez siedemnaście dni. Dziewczyna zapytała Panią o Jej imię, a Ona „słodko się uśmiechnęła". W końcu Matka Boża powiedziała jej, iż jest Niepokalanym Poczęciem.

W Lourdes na przestrzeni lat dokonywały się liczne uzdrowienia cielesne i duchowe. Wiele osób odzyskało tam zdrowie fizyczne, nieporównanie więcej jednak odzyskało wiarę, otrzymało dar większej pobożności i pełnego miłości pogodzenia się z wolą Bożą.

Dzisiejsze pierwsze czytanie przedkłada nam pod rozwagę słowa proroka Izajasza, który pocieszał na pustyni lud wybrany zapowiedzią powrotu do świętego miasta, gdzie znajdą schronienie, jak małe dziecko na ręku matki. Tak bowiem mówi Pan: Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę i chwałę narodów - jak strumień wezbrany. Ich niemowlęta będą noszone na biodrach i na kolanach będą pieszczone. Jak kogoś pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę (Iz 66, 12-13).

W dzisiejszym rozmyślaniu widzimy, że Pan zechciał złożyć w rękach swojej Matki wszystkie prawdziwe bogactwa, o które możemy prosić, i pozostawił nam w Niej niezbędną pociechę. Tych osiemnaście objawień, których doznała mała Bernardeta, są dla nas przypomnieniem o miłosierdziu Bożym, które przychodzi do nas przez Najświętszą Maryję Pannę.

Najświętsza Panna jawi się jako Uzdrowienie chorych i Pocieszycielka strapionych. Zwróćmy się do Niej podczas dzisiejszej modlitwy, gdyż liczne są nasze potrzeby. Ona dobrze je zna, wysłuchuje nas zawsze i wszędzie i chce, byśmy się uciekali pod Jej obronę. Myśl ta napełnia nas radością, zwłaszcza w dniu dzisiejszego święta. Zwracajmy się więc do Matki Bożej jak dzieci, które nie chcą się od niej oddalać: „Matko, Matko moja..." – tak mówmy do Niej w głębi naszego serca, prosząc Ją o pomoc w tylu potrzebach, które nas nękają: w apostolstwie, własnym życiu wewnętrznym, w życiu tych, którzy zostali nam powierzeni i za których musimy zdać sprawę Panu.

18.2 Najświętsza Maryja Panna podczas objawień w grocie przypominała również o potrzebie nawrócenia i pokuty. Chciała Ona podkreślić, że ludzkość została odkupiona na Krzyżu i dlatego cierpienie, ból i dobrowolne umartwienie mają tak ogromną wartość. Katechizm poucza nas, że „Choroba może prowadzić do niepokoju, do zamknięcia się w sobie, czasem nawet do rozpaczy i buntu przeciw Bogu, ale może także być drogą do większej dojrzałości, może pomóc lepiej rozeznać w swoim życiu to, co nieistotne, aby zwrócić się ku temu, co istotne. Bardzo często choroba pobudza do szukania Boga i powrotu do Niego"[2]. To, co ludzie ograniczeni swym doczesnym spojrzeniem uważają za wielkie zło, a więc: choroba, nędza, cierpienie, niepowodzenie, zniesławienie lub brak pracy, w oczach chrześcijanina może być wielkim dobrem. W chwilach po ludzku rzecz biorąc bardzo trudnych, przy pomocy łaski możemy stwierdzić, że ta właśnie trudna sytuacja jest drogą do szczerej pokory, każącej nam uświadomić sobie własną ograniczoność i szczególną zależność od Boga. Choroba lub jakiekolwiek inne nieszczęście mogą nam pomóc w nieco większym oderwaniu się od rzeczy ziemskich, w których, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, jesteśmy nadmiernie pogrążeni. Doświadczając kruchości ludzkiej nadziei, odczuwamy głębszą potrzebę patrzenia na niebo i umacniania nadprzyrodzonej nadziei.

Choroba pomaga nam bardziej ufać Bogu, który nigdy nie doświadcza nas ponad nasze siły, widzieć swe bezpieczeństwo w Nim, w naszym dziecięctwie Bożym, w całkowitym powierzeniu się mocnym ramionom Ojca. On dobrze zna nasze możliwości i nie wymaga od nas więcej, aniżeli możemy z siebie dać. Choroba lub nieszczęście stanowią dobrą okazję, by zastosować w praktyce radę św. Augustyna: zrobić wszystko, co można i prosić o to, czego się nie może zrobić[3], gdyż On nie domaga się od nas rzeczy niemożliwych. „Cierpienie jest wielką łaską. Przez cierpienie dusza upodabnia się do Zbawiciela, w cierpieniu krystalizuje się miłość. Im większe cierpienie, tym miłość staje się czystsza"[4].

Wielkim dowodem miłości jest przyjęcie choroby i samej śmierci, oddanie swego życia przez Chrystusa jako ofiary za całe Ciało Mistyczne - Kościół. Nasze cierpienia i bóle tracą swą gorycz, kiedy wznoszą się ku niebu. Poenae sunt penne - cierpienia są skrzydłami, mówi starożytne powiedzenie łacińskie. Choroba może czasami służyć za skrzydła unoszące nas ku Bogu. Jakże inaczej przeżywa się chorobę przyjmowaną z wiarą i pokorą, godząc się w głębi serca z wolą Bożą, od choroby przyjmowanej ze słabą wiarą, z niechęcią, żalem i smutkiem!

18.3 I była tam Matka Jezusa (J 2, 1). Z radością patrzymy, jak do sanktuariów maryjnych przybywają ludzie tak bardzo różnorodni, i wszyscy oni klękają u stóp Matki Bożej. Może nie przyszliby do Niej, gdyby nie odczuwali słabości, cierpienia lub potrzeby, swojej albo czyjejś.

Z myślą o dzisiejszym święcie papież Św. Jan Paweł II zastanawiając się, dlaczego tak rozmaici ludzie przybywają do groty, gdzie objawiła się Najświętsza Panna, powiedział: „Gdyż wiedzą, że tam, jak w Kanie «jest Matka Jezusa»: a gdzie jest Ona, nie może zabraknąć Jej Syna. Ta pewność kieruje tłumami, które co roku przybywają do Lourdes w poszukiwaniu ulgi, pociechy, nadziei (...).

Cudowne uzdrowienie, mimo wszystko, jest jednak wydarzeniem wyjątkowym. Zbawcza moc Chrystusa, uzyskana za pośrednictwem Jego Matki, objawia się przede wszystkim w sferze duchowej. W sercach chorych rozlega się głos Syna, który cudownie łagodzi drętwotę smutku i buntu i przywraca duszy wzrok, aby w nowym świetle mogła ujrzeć świat, innych ludzi i własny los"[5].

Pan, do którego zawsze prowadzi nas Jego Matka, kochał chorych. Św. Piotr w paru słowach ujął Jego życie: Przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich (Dz 10, 38). Ewangelie stale ukazują nam miłosierdzie Nauczyciela wobec cierpiących na duszy lub na ciele. Większość swojego posługiwania tu na ziemi poświęcił On leczeniu chorych i pocieszaniu strapionych. „Był wrażliwy na każde ludzkie cierpienie, zarówno cierpienie ciała, jak duszy"[6]. Współczuje nam On i oczekuje, iż ze swej strony zastosujemy wszelkie dostępne środki, aby wyjść z choroby lub trudnej sytuacji. Nigdy nie dopuści prób przekraczających nasze siły. W każdej chwili udzieli nam niezbędnych łask, ażeby jakieś bolesne okoliczności nie oddzieliły nas od Niego. Powinny nas one raczej zbliżać ku Niemu i pomagać nam w prowadzeniu innych ludzi do duchowej poprawy ich życia. Możemy prosić o uzdrowienie lub o rozwiązanie ciążących nad nami problemów, lecz nade wszystko powinniśmy prosić o uległość wobec łaski, by w danych okolicznościach wzrastać w wierze, nadziei i miłości. Ulgę w cierpieniu przyniesie nam to, że nie będziemy nadmiernie o nim myśleć, ponieważ oddamy je w ręce Boga. Nie powinniśmy także zbyt wiele rozmyślać o przyszłych skutkach danej choroby, gdyż teraz nie mamy jeszcze łaski, aby je udźwignąć. Być może zresztą wcale one nie nastąpią. Dosyć ma dzień [każdy] swojej biedy (Mt 6, 34). Nie zapominajmy o tym, że wszyscy jesteśmy powołani do cierpienia, ale nie wszyscy w tym samym stopniu i w ten sam sposób. Każdy z nas powinien iść za swoim powołaniem, odpowiadając na nie wielkodusznie. Cierpienie, które z ludzkiego punktu widzenia jest tak niemiłe, zamienia się w źródło uświęcenia i apostolstwa, gdy przyjmujemy je z miłością i w zjednoczeniu z Jezusem, współodkupując wraz z Nim i czując się dziećmi Bożymi.

Zwracajmy się we wszystkim do Maryi. Ona nas zawsze wysłucha. Wyjedna dla nas to, o co prosimy lub uzyska dla nas większe i obfitsze łaski, abyśmy ze zła wyciągnęli dobro, a z wielkiego zła - wielkie dobro. I niezależnie od naszej sytuacji zawsze odczujemy pociechę. Consolatrix afflictorum, Salus infirmorum, Auxilium christianorum, ora pro eis, ora pro me - Pocieszycielko strapionych, Uzdrowienie chorych, Wspomożenie wiernych, módl się za nimi, módl się za mną.

Przyjdź z pomocą naszej słabości i spraw, abyśmy za wstawiennictwem Niepokalanej Rodzicielki Twojego Syna, której pamiątkę obchodzimy dźwignęli się z naszych grzechów do nowego życia[7].

* W roku 1858 roku Niepokalana Dziewica Maryja ukazała się osiemnaście razy dziewczynce Bernardecie Soubirous w grocie w pobliżu Lourdes we Francji. Pierwsze objawienie nastąpiło 11 lutego. Przez dziewczynkę Najświętsza Panna wzywa grzeszników do nawrócenia i do bardziej żarliwego ducha modlitwy i miłości, zwłaszcza wobec najbardziej potrzebujących. Poleca odmawianie Różańca świętego, modlitwy, w której zwracamy się do naszej Matki jak małe i potrzebujące dzieci. Leon XIII zatwierdził to święto, a Pius X rozszerzył je na cały Kościół. Bernardeta została beatyfikowana i kanonizowana przez Piusa XI w roku 1925.