1. W Różańcu Najświętsza Maryja Panna uczy nas rozważać życie swego syna.
              2. „Potężny oręż”. Różaniec w rodzinie.
              3. Rozproszenia podczas odmawiania Różańca.

81.1 Miłość do Najświętszej Maryi Panny w naszym życiu wyraża się w różnych formach. W Różańcu świętym, w tej modlitwie maryjnej najbardziej zalecanej w ciągu wieków przez Kościół zawierają się główne prawdy wiary chrześcijańskiej. Poprzez rozważanie każdej z tajemnic Najświętsza Maryja Panna uczy nas wnikać w życie swojego Syna. Głęboko zjednoczona z Jezusem czasem zajmuje pierwsze miejsce, kiedy indziej naszą uwagę skupia sam Chrystus. Maryja zawsze mówi nam o Panu: o radości jego Narodzenia, o śmierci na Krzyżu, o Jego Zmartwychwstaniu i chwalebnym Wniebowstąpieniu.

Różaniec jest modlitwą bardzo miłą Maryi. „Powtarzanie Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo, pochwały Trójcy Przenajświętszej oraz stałe inwokacje do Matki Bożej są nieprzerwanym aktem wiary, nadziei i miłości, są aktem uwielbienia i zadośćuczynienia”[1].

Zgodnie ze swą etymologią Różaniec „jest różanym wieńcem, wspaniałym zwyczajem, który u wszystkich narodów oznacza wyrażanie miłości i symbol radości”[2]. „Jest doskonałym sposobem modlitwy myślnej ułożonej na wzór mistycznej korony, gdzie Pozdrowienie Anielskie, Modlitwa Pańska i uwielbienie Trójcy Przenajświętszej przeplatają się z rozważaniami najdonioślejszych tajemnic naszej wiary. Podczas Różańca umysł rozważa, scena po scenie, dramat Wcielenia i Odkupienia naszego Pana”[3].

W tej modlitwie maryjnej modlitwa słowna i rozważanie tajemnic chrześcijańskich, stanowiących duszę Różańca, zespalają się. Rozmyślanie z przerwami sprawia, że za pomocą tych samych słów każdy może modlić się w myślach. Włączenie się do rozmyślania scen w charakterze jednego z bohaterów pomaga przeżywać życie Jezusa, Maryi i Józefa. „Każdego dnia oddamy im nową przysługę. Będziemy przysłuchiwać się ich rodzinnym rozmowom. Zobaczymy, jak dorasta Zbawiciel. Będziemy podziwiać trzydzieści lat Jego ukrytego życia... będziemy obecni przy Jego męce i śmierci... zachwycimy się chwałą Jego Zmartwychwstania. Jednym słowem: porwani Jego Miłością (jedyną prawdziwą miłością jest ta właśnie miłość) będziemy rozważać każdą chwilę życia Jezusa Chrystusa”[4].

Dzięki rozważaniu tajemnic Różańca ożywia się modlitwa ustna, lepiej odmawiane jest Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo. Życie wewnętrzne wzbogaca się o głębokie treści, które są źródłem modlitwy i rozważań w ciągu całego dnia. Stopniowo jednoczymy się z uczuciami Chrystusa i wchodzimy w atmosferę wzmożonej pobożności. Cieszymy się z Chrystusem radosnym, bolejemy z cierpiącym, uczestniczymy w nadziei chwały Chrystusa zmartwychwstałego. By lepiej kontemplować te epizody ewangeliczne „stosowne jest, by po zapowiedzeniu tajemnicy i proklamacji Słowa przez odpowiedni czas zatrzymać się i skupić na rozważanej tajemnicy, zanim rozpocznie się modlitwę ustną. Ponowne odkrycie wartości milczenia jest jednym z sekretów praktykowania kontemplacji i medytacji”[5].

81.2 Sobór Watykański II domaga się od „wszystkich synów Kościoła, aby szczerze popierali kult Błogosławionej Dziewicy (...), a praktyki i zbożne ćwiczenia ku Jej czci zalecane w ciągu wieków przez Urząd Nauczycielski cenili wysoko”[6]. Wiemy, z jakim naciskiem Kościół zalecał odmawianie Różańca świętego. Jest on „jedną z najwspanialszych i najskuteczniejszych wspólnych modlitw, do których odmawiania zachęca się rodzinę chrześcijańską”[7]. Czasem wystarczy odmówić tylko jeden dziesiątek, szczególnie maju, warto też wybrać się na pielgrzymkę do sanktuarium maryjnego. Wiele osiąga się, gdy naukę odmawiania Różańca rozpoczyna się w dzieciństwie.

Różaniec w rodzinie jest źródłem dóbr dla wszystkich, ponieważ miłosierdzie Pana obejmuje całe domowe ognisko. „Rodzina, która modli się zjednoczona, zjednoczona pozostaje - pisał Św. Jan Paweł II. - Różaniec święty zgodnie z dawną tradycją jest modlitwą, która szczególnie sprzyja gromadzeniu się rodziny (...). Rodzina, która odmawia razem Różaniec, odtwarza poniekąd klimat domu w Nazarecie: Jezusa stawia się w centrum, dzieli się z Nim radości i cierpienia, w Jego ręce składa się potrzeby i projekty, od Niego czerpie się nadzieję i siłę na drogę”[8].

Podczas dzisiejszej modlitwy możemy się zastanowić, czy uciekamy się do Różańca świętego jako do „potężnego oręża”[9], aby uzyskać u Maryi łaski, których potrzebujemy. Otrzymujemy je, jeśli tylko będziemy odmawiać go z należytą uwagą, zatrzymując się i rozważając każdą tajemnic, jeśli będziemy się starać, aby odmawiali go domownicy i przyjaciele, którzy w ten sposób zbliżają się do naszej Matki niebieskiej i Ją pokochają.

81.3 Zdarza się, że gdy staramy się szerzyć odmawianie Różańca świętego jako codzienną rozmowę z Najświętszą Maryja Panną, spotykamy się z osobami, nawet o dobrej woli, które wymawiają się twierdząc, że podczas niego często się rozpraszają, uważają że lepiej go w ogóle nie odmawiać, jeżeli ma się to czynić źle. Św. Jan XXIII nauczał, że najgorszym Różańcem jest ten, którego się nie odmawia. Możemy powiedzieć naszym przyjaciołom, że Najświętszej Maryi Panny milsze są nasze starania o odmawianie go możliwie jak najlepiej, chociaż byśmy ulegali rozproszeniom, niż porzucenie Różańca. Święty Alfons Maria Liguori pisał: „jeśli jesteś roztargniony podczas modlitwy, to możliwe, że ta modlitwa bardzo dokucza diabłu”[10].

Niektórzy porównują Różaniec z pieśnią do Najświętszej Maryi Panny. Jeśli nie pamiętamy słów, sama melodia zwraca naszą myśl i serce ku Matce Bożej.

Roztargnienia mimowolne, o ile się z nimi walczy, nie niszczą owoców Różańca ani żadnej innej modlitwy ustnej. Święty Tomasz z Akwinu zaznacza, że w modlitwie ustnej powinny występować trzy elementy: poprawne wypowiadanie wszystkich słów, wczuwanie się w sens tych słów i położenie szczególnego nacisku na cel modlitwy, czyli na Boga i na to, o co się modlimy. Element ostatni jest najważniejszy i niezbędny, dlatego modlić mogą się nawet ludzie niewykształceni, którzy nie rozumieją dobrze sensu wypowiadanych słów.

Trzeba starać się odmawiać Różaniec coraz lepiej, dbając o odpowiednie wypowiadanie słów, czynienie przerw, nasilanie uwagi, zatrzymywanie się na chwilę, żeby rozważyć rozpoczynaną tajemnicę, ofiarowanie każdego dziesiątka w konkretnej intencji np. za Kościół powszechny, za Ojca Świętego, w intencjach biskupa danej diecezji, za rodzinę, za powołania kapłańskie, w intencji apostolstwa, o pokój i sprawiedliwość w danym kraju, w intencji sprawy, która nas martwi. „Róże” ofiarowane Najświętszej Maryi Pannie nie powinny być zmięte i zwiędłe z powodu rutyny lub ulegania bardziej lub mniej dobrowolnemu rozproszeniu. Bardzo trudno uniknąć wszystkich roztargnień, ale Najświętsza Maryja Panna wie o tym i przyjmuje nasz wysiłek.

Aby odmawiać Różaniec pobożnie, dobrze jest wyznaczyć dla niego odpowiedni czas. „Smutny to sposób, żeby nie odmawiać Różańca: odłożyć go na ostatnią godzinę dnia. Tuż przez udaniem się na spoczynek Różaniec odmawia się – jeśli się w ogóle odmawia – źle i bez rozważania tajemnic. W ten sposób trudno uniknąć rutyny, która tłumi prawdziwą pobożność, jedynie możliwą pobożność”[11]. „Ciągle odkładasz Różaniec na potem, a wreszcie go nie odmawiasz z powodu senności. - Jeżeli nie dysponujesz innym czasem, odmawiaj go niepostrzeżenie na ulicy. To pomoże ci nadto pamiętać o obecności Bożej”[12]. Różaniec ma tę właściwość, że można go odmawiać w wielu miejscach: w kościele, na ulicy, w samochodzie, samemu lub z rodziną, w oczekiwaniu na wizytę u lekarza lub w kolejce do okienka pocztowego. Rzadko który chrześcijanin może powiedzieć, że nie znajduje czasu na modlitwę najbardziej polecaną przez Kościół.

Pewnego dnia Pan ukaże nam skutki pobożnego odmawiania Różańca, nawet tego mówionego z roztargnieniem. Będą to łaski zwyczajne i nadzwyczajne, dla nas i dla innych, być może nawet klęski, które się nie wydarzyły, a także nawrócenia, także dla tych, których nie znaliśmy.

Modlitwa skuteczna i miła Najświętszej Maryi Panie w wielu chwilach naszego życia posłuży nam jako prośba i dziękczynienie, również jako zadośćuczynienie za własne grzechy. „«Dziewico Niepokalana, wiem dobrze, że jestem wielkim nędznikiem, że z dnia na dzień jedynie zwiększam liczbę mych grzechów...». Powiedziałeś mi kiedyś, że tak rozmawiasz z Matką Bożą. I bez wahania poradziłem ci, abyś odmawiał Różaniec: Błogosławiona monotonia zdrowasiek, która oczyszcza monotonię twoich grzechów!”[13].