Trzeci Tydzień Zwykły – Wtorek
20. WOLA BOŻA

           1. Dzięki pełnieniu woli Bożej stajemy się członkami „nowej rodziny” Jezusa.
           2. Umiłowanie i rozpoznanie woli Bożej w codziennym życiu. Wypełnianie własnych obowiązków.
           3. Szukanie na modlitwie planów Boga. Pokorne spełnianie woli Bożej źródłem pogody ducha.

20.1 Św. Marek w dzisiejszej Ewangelii (Mk 3, 31-35) opowiada o tym, jak Matka Jezusa wraz z kilkoma krewnymi przybyła, pytając o Niego, gdy przemawiał do wielkiej liczby osób. Może z powodu tłumu, który przepełniał dom, Maryja pozostała na zewnątrz, a jedynie przez kogoś przekazała wiadomość swemu Synowi. Wówczas Jezus odpowiedział im: „Któż jest moją matką i [którzy] są moimi braćmi?” I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: „Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką”. Stanowią oni nową rodzinę Chrystusa o więzach silniejszych od więzów krwi, a do tej rodziny w pierwszym rzędzie należy Maryja, gdyż nikt nigdy nie spełnił woli Bożej z większą miłością i głębią aniżeli Ona.

Najświętsza Maryja Panna jest zjednoczona z Jezusem podwójną więzią. Przede wszystkim, akceptując posłannictwo Anioła, zjednoczyła się w sposób dla nas niepojęty z wolą Bożą. Przyjmując duchowe macierzyństwo nad Synem, którego poczęła, przynależy już do tej rodziny na mocy więzów silniejszych aniżeli te, o których teraz Jezus Chrystus mówi do swoich uczniów. „Gdyby Maryja nie poczęła Chrystusa w sposób bardziej błogosławiony: najpierw w swoim sercu, a dopiero potem w swoim ciele – zaznacza św. Augustyn – nie na wiele zdałoby się Jej macierzyństwo cielesne”[1]. Maryja jest matką Jezusa poprzez fakt poczęcia Go w swoim łonie, przez to, że pielęgnowała Go, karmiła i chroniła tak, jak każda matka dba o swoje dziecko. Lecz Jezus przyszedł, by stworzyć wielką rodzinę dzieci Bożych i „z łaskawością włączył do niej samą Maryję, gdyż Ona pełniła wolę Ojca (...) i kiedy nawiązał wobec swoich uczniów do owego pokrewieństwa niebieskiego, dowiódł, że Najświętsza Maryja Panna jest zjednoczona z Nim w rodzinie nowego rodzaju”[2]. Maryja jest Matką Jezusa według ciała i jest też „pierwszą” spośród wszystkich, którzy słuchają Słowa Bożego i w pełni je wykonują[3].

Przeżywamy olbrzymią radość z tego, iż, w miarę jak pełnimy wolę Bożą, możemy przynależeć do rodziny Jezusa poprzez więzy silniejsze od więzów krwi. Dlatego uczeń Chrystusa powinien powtarzać za swoim Nauczycielem: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał (…)” (J 4, 34), nawet wtedy, kiedy to wymaga poświęcenia, to znaczy postawienia na właściwym miejscu, naturalnych uczuć rodzinnych. Wypowiedź, w której Jezus przedkłada porządek łaski nad więzi rodzinne, Św. Tomasz tłumaczy w ten sposób, że Jezus posiadając jedno pochodzenie odwieczne, a drugie doczesne, przedkładał to odwieczne nad doczesne. Każdy wierny, który pełni wolę Bożą, jest bratem Chrystusa, gdyż staje się podobny do Niego, zawsze spełniającego wolę Ojca[4].

W dzisiejszej modlitwie możemy się zastanowić, czy zawsze pragniemy spełniać to, czego Bóg od nas wymaga w sprawach wielkich i małych, przyjemnych i przykrych. I możemy prosić Najświętszą Maryję Pannę, by nauczyła nas kochać tę świętą wolę we wszystkich okolicznościach, również w tych, których nie możemy w pełni zrozumieć i wyjaśnić. W ten sposób będziemy należeć do rodziny Jezusa.

20.2 Oto konsekwencja powołania chrześcijańskiego: przynależność do samej rodziny Bożej, zjednoczenie z Bogiem silniejszymi więzami, które rodzą się z pełnienia woli Bożej we wszystkim. Na tym właśnie polega świętość, do której winniśmy dążyć: na utożsamianiu swojej woli z wolą Chrystusa. „Oto jest klucz, który otwiera bramy królestwa Niebieskiego: qui facit voluntatem Patris mei qui in coelis est, ipse intrabit in regnum coelorum – kto spełnia wolę mojego Ojca... ten wejdzie!”[5]

W przeciwieństwie do ludzi, którzy czasami ze smutną rezygnacją podchodzą do zbawczego zadania Jezusa, On sam gorąco kocha wolę swego Ojca Boga i manifestuje to wiele razy. I jeżeli chcemy naśladować Chrystusa, naszą postawą powinno być umiłowanie tego, czego Bóg chce. Spełnianie woli Bożej, niezależnie od tego, czy ją rozumiemy, zawsze jest drogą prowadzącą do nieba – celu naszego życia. Św. Katarzyna Sieneńska wkłada w usta Pana te pocieszające słowa: „Moja wola chce tylko waszego dobra, a kiedy daję lub dopuszczam coś, dopuszczam to lub daję po to, abyście osiągnęli swój cel, dla którego was stworzyłem”[6]. On pragnie tylko naszego dobra.

Bóg objawia nam swoją wolę poprzez Przykazania, które streszczają wszystkie nasze obowiązki i stanowią praktyczną normę umożliwiającą to, aby nasze postępowanie było zwrócone ku Bogu. Im wierniej je wypełniamy, tym bardziej kochamy to, czego On chce. Bóg objawia nam swoją wolę również poprzez wskazania, rady i Przykazania naszej Matki Kościoła, które pomagają nam strzec Przykazań prawa Bożego.Ukazuje nam Swą wolę rownież poprzez rady otrzymane w kierownictwie duchowym. To, czego Bóg chce od nas, określają także obowiązki stanu, zgodnie z okolicznościami życia każdego z nas. Jeżeli nie będziemy wiernie spełniać tych obowiązków, nigdy nie będziemy kochali Boga, nigdy nie będziemy mogli się uświęcić: chodzi tu o troskę o rodzinę, gorliwe postępy w nauce, doskonalenie w pracy zawodowej... W owych obowiązkach własnego stanu, które wypełniają każdy dzień, chrześcijanin w każdej chwili może rozpoznać to, czego Bóg chce od niego osobiście. Uznanie i umiłowanie woli Pana w obowiązkach doda nam sił niezbędnych do wypełniania ich w sposób doskonały. Codzienne obowiązki stanowią też dla nas znakomite pole do ćwiczenia się w cnotach ludzkich i nadprzyrodzonych.

Wola Boża objawia się nam również w wydarzeniach, które dopuszcza Bóg, a które zawsze mają na celu nasze większe dobro, jeżeli z głębszą ufnością i miłością trwamy w nich przy naszym Ojcu Bogu. Za każdym takim wydarzeniem kryje się Opatrzność: wszystko, również to, czego nie rozumiemy i co na początku nasza wola wzbrania się dopuścić, jest zrządzone tak, by służyło dobru wszystkich. W tym życiu bynajmniej nie zrozumiemy każdego wydarzenia, które Bóg dopuszcza.

Obfite owoce wyda w naszej duszy zwyczaj odmawiania aktów utożsamienia się z wolą Bożą w ważnych okolicznościach i w drobnych wydarzeniach codziennego życia: „Jezu, to, czego Ty pragniesz... ja miłuję...”[7] I chcę kochać jedynie to, co Ty chcesz, żebym kochał. Święta Urszula Ledóchowska w swych Rozważaniach dla sióstr urszulanek napisała: „Kto tego tylko chce, czego Bóg chce, kto tylko pragnie woli Bożej, ten już na ziemi ma niebo w duszy”[8].

20.3 Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką. Pełnienie woli Bożej winno być jedynym pragnieniem chrześcijanina. Dlatego w obliczu codziennych wydarzeń powinien on często zastanawiać się, czego Bóg chce od niego w danej sprawie, w spotkaniu z daną osobą? Co jest milsze Panu? A następnie powinien tę wolę Bożą spełnić. Modlitwa osobista w intencji naszych codziennych czynów, postępowania w życiu rodzinnym, wobec przyjaciół, w pracy zapewni nam niezbędne światło, byśmy w sposób pewny wypełniali wolę Bożą. Modlitwa osobista pobudzi nas do postępowania w określony sposób, do zmiany i poprawy naszego życia lub konkretnego postępowania tak, by było ono bardziej zgodne z wolą Bożą. W innych sprawach Pan może zesłać nam światło co do swojej woli w osobistym kierownictwie duchowym.

Kiedy uznamy, że Bóg czegoś od nas oczekuje, powinniśmy to spełnić chętnie i z radością. Wielu bowiem buntuje się, kiedy plany Pana nie są zbieżne z ich zamiarami. Inni przyjmują wolę Bożą z rezygnacją, jako zwyczajne pogodzenie się z planem Bożym, ponieważ nie ma innego wyjścia. Jeszcze inni po prostu zgadzają się z nią, lecz bez miłości. Pan jednak chce, byśmy kochali wolę Bożą pełni świętego zawierzenia, ufając całkowicie naszemu Ojcu Bogu, nie zaniedbując z drugiej strony stosowania środków koniecznych w danym przypadku. Co chcesz, abym uczynił? Jakże niewiele osób przejawia ową gotowość do całkowitego posłuszeństwa, wyrzekając się swojej woli do tego stopnia, by pragnienia ich własnego serca nie należały do nich![9]

Aby doświadczyć owych więzów, które są ściślejsze niż więzy krwi i o których mówi nam Chrystus w Ewangelii, powinniśmy codziennie dążyć do tego, by oddawać się, wyrzekać się siebie bezwarunkowo, nawet jeśli nie rozumiemy wszystkiego, co Bóg dopuszcza. Mamy być bezwzględnie ulegli Jego działaniu wyrażającemu się poprzez doświadczenia wewnętrzne i zewnętrzne, dzięki którym chce on oczyścić naszą duszę. Mamy przyjmować niezliczone radości życia rodzinnego, pracy i odpoczynku. Mamy akceptować trudności, przeszkody i cierpienia, które niesie ze sobą życie, pokusy i oschłość w pobożności, jeśli nie wypływa ona z letniości lub braku miłości. Powinniśmy przyjmować każde działanie Boga i wszystkie dopusty Jego opatrzności bez żadnych zastrzeżeń, bez zdumienia, niepokoju lub nieufności, ponieważ wiemy, że Bóg zawsze chce naszego dobra. Powinniśmy przyjmować je z wdzięcznością, ufając Jego bliskości i opiece Jego łaski. Naszą jedyną odpowiedzią na to działanie Boga w nas powinno być zawsze: „Niech będzie, Panie, tak, jak Ty chcesz. Niech się spełni Twoja wola”. I tak należy postępować w obliczu cierpienia i choroby, niepowodzenia lub klęski, która może nam się wydawać nie do naprawienia. A następnie prosić o siły naszego Ojca Boga i wykorzystywać środki ludzkie, których zastosowania wymaga rozum. Trzeba modlić się, aby te przeciwności minęły, jeśli taka jest Jego wola. Trzeba prosić o łaski, by uzyskać jak największe owoce nadprzyrodzone i ludzkie z tego, co na początku jawiło się jako niewyobrażalne zło.

To, co każdego dnia zdarza się w małym wszechświecie naszego zawodu, rodziny, kręgu przyjaciół i znajomych, może i powinno pomagać nam w odnalezieniu Boga i Jego opatrzności. Spełnianie woli Bożej jest źródłem pogody ducha i wdzięczności. Często będziemy na koniec jakichś wydarzeń składać dzięki za to, co na początku wydawało się nam niepowetowaną klęską.

„Najświętsza Maryja Panna, Mistrzyni bezgranicznego oddania. – Pamiętasz? Jezus Chrystus w pochwale do Niej zwróconej twierdzi: «Kto pełni wolę Ojca, ten Mi jest matką!...»”[10].